آشنایی درکه با همه خاطره های زیبایش + تصاویر

 شنایی درکه با همه خاطره های زیبایش + تصاویر درکه با قدمتی حدود 800 ساله، یکی از محله های قدیمی به شمار می رود.

 

 

ساکنان اولیه درکه باغداران و کشاورزان بوده اند، ولی از زمانی که امامزاده سید محمد والی به این ده آمده اند، روزانه به تعداد اهالی این ده افزوده شده. یکی از مشخصه های اصلی محله درکه، طبیعیت زیبا، آب و هوای دلپذیر و رستوران های سنتی آن است که گردشگران زیادی را به خود جذب می کند.

 

شاید کمتر کسی از اهالی این ییلاق زیبا فکرش را می کرد که سال ها بعد این روستا به یکی از بزرگ ترین میعادگاه های کوهنوردان و اهالی تهران شود. منطقه ای خوش آب و هوا که هنوز هم مردم تهران می توانند ساعت هایی را دور از هیاهوی تهران در آن به تفریح بپردازند یا کوه پیمایی خود را به کوه های توچال آغاز کنند.

 

 

محله درکه یکی از تفریحگاه های مهم و قدیمی تهران

محل و مسیر کوهستانی درکه در شمال غرب تهران قرار دارد و آغاز یکی از مسیرهای محبوب کوه پیمایی در تهران است. اینجا یکی از تفریحگاه های مهم و قدیمی تهران است که بناید هیچ وقت آن را از نظر دور کنید. ییلاق خوش آب و هوای در پای کوه های بلند البرز با دسترسی آسان که می توان برای کوه پیمایی سبک و گشت و گذار و تفریح کردن به آنجا رفت. حالا اگر علاقه دارید که کوه پیمایی شما کمی با شلوغی همراه باشد می توانید در روزهای آخر هفته (پنجشنبه و جمعه) به آن بپردازید، در غیر این صورت روزهای دیگر هفته نیز می تواند مناسب باشد.

 

مسیر دسترسی به درکه

مترو

ایستگاه مترو تجریش در میدان قدس قرار دارد، این ایستگاه در حال حاضر شمالی ترین ایستگاه خط 1 مترو تهران است و در ایستگاه های «دروازه دولت» و «امام خمینی» به خطوط 3 و 4 مترو تلاقی دارد. بعد از خروج از این ایستگاه مترو می توانید توسط سواری یا مینی بوس از میدان های تجریش یا قدس عازم درکه شوید.

 

اتوبوس های تندرو (BRT)

از طریق خط 4 اتوبوس های تندرو می توانید به درکه بروید. این خط یکی از خطوط شمالی- جنوبی BRT و در امتداد بزرگراه نواب و چمران است که از پارک وی به ترمینال جنوب می رود. می توانید در ایستگاه «نمایشگاه» (محل دائمی نمایشگاه های تهران) پیاده شده و از طریق سواری های کنار پمپ بنزین ولنجک به درکه بروید.

 

خودروی شخصی

برای رسیدن به درکه توسط خودروی شخصی نیز کافی است خود را به بزرگراه چمران برسانید و در مقابل نمایشگاه بین المللی تهران به سمت ولنجک حرکت کنید، بعد از رسیدن به میدان دانشجو مسیر را از خیابان درکه ادامه دهید تا به درکه برسید، همیچنین می توانید در منتهی الیه بزرگراه یادگار امام وارد خیابان اوین شده و از آنجا رهسپار درکه شوید.

 

فقط فراموش نکنید که برای پیداکردن جای پارک مناسب باید خیلی سحرخیز باشید وگرنه مجبور می شوید که خودروی خود را به سختی و با فاصله خیلی زیاد از محل شروع کوه پیمایی پارک کنید.

 

کوه پیمایی در درکه

محله درکه یکی از تفریحگاه های مهم و قدیمی تهران

وارد خیابان درکه که می شوید قبل از میدان درکه در کنار خانه معلم یک مسیر برای کوه پیمایی وجود دارد که کل مسیر تا پای کوه آسفالت است. بعد در بالای میدان نیز یک راه برای رسیدن به پای کوه وجود دارد که آن از میان ده درکه می گذرد.

 

حال اگر به رودخانه علاقه دارید می توانید مسیر خود را از کنار رودخانه ادامه دهید و در غیر این صورت مسیر جایگزین در بالای رودخانه است. بعد از پیمودن این مسیرها به یک مسیر واحد خواهید رسید که از آن به بعد راه اصلی کوه پیمایی شروع می شود.

 

در طول مسیر افراد محلی آن منطقه به عرضه محصولات آنجا می پردازند که این خود یکی از شاخه های دره درکه است. به عنوان مثال در فصل تابستان گیلاس های محلی در آنجا به فروش می رسد و در فصل پاییز شاتوت و ازگیل که خریدن و خوردن آنها خالی از لطف نیست.

 

در ضمن کافه ها نیز آماده پذیرایی از شما کوه پیمایان در وعده های صبحانه، ناهار، عصرانه و شام هستند. البته در این کافه های توقع غذاهای آنچنانی را نباید داشته باشید. اساس مسیر کوه پیمایی درکه یک مسیر تفریحی است تا ورزشی و بیشتر مردم با هدف رفتن و رسیدن به یک کافه در دل کوه پا به این دامنه می گذارند.

 

وسایل مورد نیاز برای کوه پیمایی

وسایل مورد نیاز جهت فصل بهار: کوله- فلاکس آب گرم و حداقل یک لیتر آب آشامیدنی و انواع تنقلات سبک (انواع شکلات- خشکبار و آجیل) و صبحانه سبک- کفش مناسب کوهنوردی- کیت کمک های اولیه- لباس مناسب فصل- عصا- کلاه.

 

ساعت 6:15 به میدان درکه رسیدم. با اینکه رعد و برق در ارتفاعات دیده می شد اما هوا آرام و مطبوع بود. میدان درکه در ارتفاع 1700 متر از سطح دریا قرار دارد. بوی تازه نان و صف جلوی نانوایی، برای آنها که اهل کوه و درکه هستند یک صحنه همیشه آشناست و گاهی یک دوست ناآشنا با دادن مبلغی به نانوا مردم را به یک نان بربری مهمان می کند و شاید دل به دعای پیر و جوان می سپارد.

 

محله و مسیر کوهستانی درکه در شمال غرب تهران در محلات ییلاقی شمیرانات است و آغاز یکی از مسیرهای محبوب کوه پیمایی در تهران است. نام درکه از درگِ که نوعی کفش برفی برای راه پیمایی روی برف بوده، استنتاج شده است.

 

درکه که قدمتش به قرن پنجم هجری بر می گردد، در امتداد دره مصفایی به همین نام به صورت شمالی- جنوبی و در دو طرف مسیر رودخانه درکه واقع شده است. درکه از شمال به رشته کوه توچال، از شرق به اراضی دانشگاه و بازوهای کوه توچال، از غرب به اوین و سعادت آباد (کوی فراز) و از جنوب نیز به اوین محدود است.

 

بعد از رسیدن بقیه اعضای گروه راه افتادیم. کوچه های قدیمی و دنج محله در صبحدم حال و هوای خاصی داشت. بوی طبیعت و کاهگل و عطر سکوت شوق پرکشیدن را در دل زنده می کرد.

 

بافت جدید با برج های زیبا و سر به فلک کشیده در کنار خانه باغ های آرمیده در متن کوچه ها با وجود تضاد ظاهری هر دو گویی زیبنده کوچه ها هستند. شاید دیدن برج های جدید اما زیبا برای رهگذران به اندازه خانه باغ های قدیمی آشناشده است. اما حیف دیگر وجود ندارند تا گذری بر خاطرهای پیر و جوان باشد.

 

اهالی و سادات محل از نسل امامزاده سیدمحمد والی از نوادگان علی بن حسین هستند.

 

امامزاده سیدمحمد والی

محله درکه یکی از تفریحگاه های مهم و قدیمی تهران

امامزاده سیدمحمد والی از نوادگان امام سجاد است که در دوران ولایت عهدی امام رضا (ع)، به ایران می آید اما در شهر ری خبر شهادت ایشان را می شنود و دوستان و نزدیکان، او را به اینجا می آورند و در درکه فعلی ساکن می شوند و زمین های درکه که آن زمان موات بوده و امامزاده سیدمحمد والی آن را آباد می کند و مالک آن می شود.

 

براساس این اطلاعات امامزاده سیدمحمد والی نخستین کسی بوده که در درکه ساکن شده و بعد از فوت هم مقبره ای برایش در این محله ساخته اند که محل زیارت اهالی محل و کوهنوردان است. در حیاط امامزاده هم قبول اهالی درکه که در سال های مختلف فوت شده اند، قرار دارد.

 

بنای فعلی بقعه ایشان چندان قدیمی نیست و حدود 70 مترمربع مساحت دارد و آثار قدیم آن مربوط به شالوده و قسمت هایی از دیوارهای حرم است. این بقعه با مساحت حدود 80 مترمربع مشتمل بر حرم مستطیلی شکل است که به دلیل مورب بودن گوشه های آن به صورت هشت ضلعی درآمده است. ورودی حرم از طرف شمال است و ایوان خوش منظره ای در جلوی آن قرار دارد.

 

مداحی اهل بیت، استخراج سنگ سبز از معدن درکه، آسیاب داری، گوسفندداری، سنگ چینی سنتی، مرغ داری و باغداری، عمده ترین مشاغل درکه تا دهه 1350 بوده اند.

 

کشف سنگ های قبور، تنورهای قدیمی، هاون های سنگی تراش خورده هنگام خاکبرداری و احداث بنای امامزاده، همچنین جاری بودن چشمه آب در شمال بقعه متبرکه موید سکنای اولیه اهالی درکه در اطراف همین امامزاده است. علاوه بر بقعه و زیارتگاه سیدمحمد والی، سه باب مسجد به نام های «جامع»، امامزاده و علی بن ابیطالب، یک باب حسینیه بزرگ، پنج مکان مورد احترام ساکنان درکه به شمار می آیند.

 

بعد از گذر از محله و کوچه باغ های زیبای درکه به رودخانه درکه رسیدیم. هوا آکنده از ترنم آب بود و گل. حیفمان می آمد حتی پلک بزنیم مبادا این جلوه های زیبا را از دید بیندازیم. صدای آب که بیقرار در دل سنگ ها و درختان مسیر در حرکتی بی وقفه طنازی می کرد آهنگ خوش زندگی بود.

 

رودخانه درکه و پیرامون آن درواقع پالایشگاه ریه های دودآلود تهرانی ها و در عین حال درمانی برای اعصاب فرسوده شهروندان شهری مملو از انسان و ماشین و ساختمان و انواع گازهای مضر است.

 

این رود پس از عبور از مراتع «یوردها» و پناهگاه پلنگ چال و با گذر از لا به لای دره های تنگ و فراخ، سنگ ها و علفزارها و آبشار جوزگ و هفت حوض به درکه می رسد و از اوین نیز می گذرد و با گذشتن از زیر پل بزرگراه اوین- سعادت آباد کم کم وارد مسیل بسیار پهناور غرب بزرگراه چمران شده و پس از طی حدود 4.5 کیلومتر مسیرش مسدود می شود و از طریق کانال خیابان جواد فاضل به سمت غرب منحرف می شود.

 

اب رودخانه به قدری زلال خوش آهنگ و خوش ترنم بود که بی اختیار بعد از طی مقداری از مسیر به بهانه نفس تازه کردن کنارش اطراق کردیم و در این نشستن کوتاه باز هم بچه های گروه با سخاوت همه چیزی را که در کوله داشتن با رویی گشاده به هم تعارف کردند. شیرینی کشمشی، یه استکان چای دبش لبریز و لب سوز قند پهلو انجیر و هفت مغز و شکلات بر سفره ساده اما باسخاوت گروه چیده شد. هرچی بود بین خودمان تقسیم کردیم و باز یکی شدن را در سادگی و سکوت یادآور شدیم.

 

ساعت 8 دوباره راه افتادیم. سنگ ها یکی پس از دیگری قدم گاه عابرین بود. مردم خسته از دود و دم شهر به آغوش مادر طبیعت آمده بودند و چه گرم بود آغوش مادر، چه زیبا بود چهره مادر و چه آرامش بخش بود عطر بهاریش.

 

باز هم رودخانه در تمام مسیر کنارمان بود. حتی اگر در یک نقطه دیده نمی شد صدایش بود و خنکی بهاری اش حس می شد.